18 maja 2021 r. zapadła ważna uchwała siedmioosobowego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego pod przewodnictwem Prezesa Sądu Najwyższego Dariusza Zawistowskiego. Wydaje się, że uchwała ma duże znaczenie dla ochrony znaków towarowych krajowych i Unii Europejskiej i przecina trwającą dyskusję w zakresie sposobu liczenia terminu przedawnienia roszczeń z tytułu naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy, które to naruszenie ma charakter ciągły.

W związku z długotrwałością stanu naruszenia, który może wynikać z powtarzalnych czynów lub z jednokrotnego wkroczenia w cudze prawo, trwającego bez przerwy przez dłuższy czas, zagadnienie sposobu liczenia biegu terminu przedawnienia było trudne do ustalenia i brak było jednolitego poglądu w tym zakresie. Warto odnotować, że art. 289 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2021 r., poz. 324) („pwp”) mówi ogólnie o roszczeniach z tytułu naruszenia, nie różnicując sytuacji naruszenia jednorazowego i ciągłego.

Uchwała zapadła na kanwie postępowania zainicjowanego przez koncern Audi, który wytoczył powództwo polskiemu sprzedawcy elementów samochodowych ze znakiem Audi. Powództwo Audi dotyczące typowych roszczeń niepieniężnych (ochronnych), takich jak zakaz używania oznaczenia, wycofanie wszystkich wyprodukowanych atrap oraz publikacja ogłoszenia o orzeczeniu, zostało oddalone. Sąd I instancji uznał bowiem zarzut przedawnienia pozwanego. Zdaniem Sądu w tej sytuacji pięcioletni termin przedawnienia roszczeń określony w art. 289 pwp dawno już upłynął, co uczyniło cały pozew bezskutecznym. Powód złożył apelację od wyroku oddalającego powództwo i przed Sądem Apelacyjnym pojawiły się wątpliwości, które spowodowały sformułowanie zagadnienia prawnego o następującej treści:

„Czy roszczenia niepieniężne, w tym roszczenie o zakazanie naruszania prawa ochronnego na znak towarowy Unii Europejskiej, przedawniają się bezwzględnie z upływem pięcioletniego okresu przedawnienia liczonego od pierwszego dnia wkroczenia w prawa wyłączne uprawnionego do znaku towarowego, mimo że działania naruszyciela nie miały charakterujednorazowego, ale charakter ciągły (powtarzalny) i trwają w chwili zgłoszenia roszczeń?”

Chodziło zatem o to, od kiedy liczyć termin przedawnienia roszczeń niepieniężnych o ochronę unijnego znaku towarowego – od pierwszego dnia naruszenia czy też inaczej – biorąc pod uwagę, że działania naruszyciela nie mają charakteru jednorazowego, są ciągłe, powtarzalne i trwają w chwili zgłoszenia roszczeń.

Sąd Najwyższy obradujący w siedmioosobowym składzie orzekł, że: „jeżeli naruszenie prawa ochronnego na unijny znak towarowy ma charakter powtarzalny i trwa w chwili zgłoszenia roszczenia niepieniężnego, w tym roszczenia o zakazanie naruszenia, pięcioletni termin przedawnienia określony w art. 289 ust. 1 w związku z art. 298 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (jedn. tekst: Dz. U. z 2021 r., poz. 324) biegnie od każdego dnia, w którym naruszenie nastąpiło”.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie nie można przyjąć, że przedawnienie rozpoczęło bieg, gdy pozwany producent naruszający prawo do znaku rozpoczął działalność i bieg ten upłynął po upływie 5 lat, lecz przedawnienie powinno biec odrębnie od każdego dnia w którym naruszenie nastąpiło.

Wydaje się, że Sąd Najwyższy przyjął stanowisko, które zapewnia silną ochronę praw własności przemysłowej. Nadal czekamy na opublikowanie uzasadnienia, które przybliży nam omawiany temat.