Maciej Majewski

Wprowadzenie

Stan faktyczny

Wprowadzenie

Konsumenci zamieszkujący terytorium Unii Europejskiej korzystają co do zasady z szerokiej ochrony prawnej. Unijne regulacje zawarte m.in. w dyrektywach i odpowiednich przepisach transponujących je do porządków prawnych poszczególnych państw członkowskich przyznają im bowiem szeroki wachlarz uprawnień. Jednym z takich aktów prawnych jest Dyrektywa 2011/83^[1] (dalej „Dyrektywa”). Zgodnie z jej postanowieniami każdy konsument ma m.in. prawo w terminie 14 dni bez podawania przyczyny odstąpić od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa. W przypadku umów, których przedmiotem jest świadczenie usług, skorzystanie z prawa odstąpienia może mieć jednak miejsce już po odniesieniu pewnych korzyści przez konsumenta. Ma on bowiem prawo zwrócić się do przedsiębiorcy o rozpoczęcie realizacji usług jeszcze przed upływem terminu na odstąpienie. W tego rodzaju przypadkach konsument jest co do zasady zobowiązany ponieść koszty proporcjonalne do zakresu w jakim skorzystał z usługi przedsiębiorcy. Jak się jednak okazuje obliczenie należnej wówczas usługodawcy od konsumenta kwoty nie zawsze jest proste. Przykładem sytuacji generującej takie wątpliwości okazał się stan faktyczny, na kanwie którego doszło do sporu sądowego w Niemczech. Dotyczył on usług świadczonych przez podmiot prowadzący internetowy serwis pośredniczący w doborze partnera, oferujący również m.in. możliwość pobrania przygotowanego dla konkretnego konsumenta raportu z oceny osobowości (był on sporządzany w oparciu o wypełniany przez klientów test osobowości). Rozpatrujący sprawę sąd ostatecznie zdecydował się zwrócić o pomoc z dokonaniem wykładni norm Dyrektywy do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „Trybunał” lub „TSUE”) i skierował do niego cztery pytania prejudycjalne. Odpowiedzi na nie TSUE udzielił w wydanym 8 października 2020 r. wyroku w sprawie C-641/19 (EU v. PE Digital GmbH).

Wprowadzenie

17 września 2018 r. przedstawiciele 16 instytucji odpowiedzialnych za nadzór sektora gier hazardowych z różnych krajów świata przyjęli deklarację w przedmiocie obaw przed zacieraniem się granic między uprawianiem hazardu i graniem[1]. Zgodnie z jej treścią instytucje te zobowiązały się do podjęcia współpracy na rzecz dogłębnej analizy gier wideo oraz gier towarzyskich (społecznościowych)[2]. Przyczyną takiego kroku było dokonanie obserwacji, że wskazane gry coraz częściej wykazują cechy, którymi tradycyjnie charakteryzują się gry hazardowe. Wśród sygnatariuszy wskazanego dokumentu znalazł się m.in. przedstawiciel polskiego Ministerstwa Finansów. Mimo upływu niemal dwóch lat problem zacierania się granic między hazardem i innymi formami ludzkiej aktywności nie stał się jednak w Polsce przedmiotem szerszej debaty publicznej. W szczególności nie zostały podjęte żadne prace legislacyjne mające na celu chociażby częściowe uregulowanie wspomnianego zagadnienia. Konstatacja ta dotyczy zwłaszcza problemu uznania za gry hazardowe (losowe) oferowanych w ramach gier wideo produktów zawierających losową zawartość – tzw. loot boxów (dosł. pudełek z łupem).